На акупаваных тэрыторыях дзейнічалі Нюрнбергскія расавыя законы, якія былі закліканыя ажыццявіць ізаляцыю габрэяў па расавай прыкмеце. Улік яўрэяў з'яўляўся першым крокам да іх фізічнага знішчэння.
Масавыя расстрэлы яўрэяў пачаліся ўжо з першых дзён вайны і былі шырока распаўсюджаны яшчэ да завяршэння канцэнтрацыі яўрэяў у месцах ізаляцыі.
24 лістапада 1941 года ваенны камендант Беларусі генерал-маёр Густаў фон Бехтольсхайм падпісаў загад, паводле якога яўрэі павінны "знікнуць з зямлі". Акрамя яўрэяў, згодна з загадам Бехтольсхайма, знішчэнню падлягалі таксама цыганы.
Пасля ізаляцыі яўрэяў у гета праводзіліся масавыя аблавы з наступным вывазам усіх затрыманых на расстрэл. У першую чаргу знішчаліся непрацаздольныя вязні - дзеці, пажылыя людзі, інваліды і хворыя.
Па шматлікіх паказаннях сведкаў, падчас масавых расстрэлаў людзей часта хавалі жыўцом, у прыватнасці параненых і дзяцей. Задакументаваны шматлікія выпадкі здзекаў, згвалтаванняў і катаванняў перад знішчэннем, выпадкі спалення жыўцом і таму падобныя праявы жорсткасці.
Большая частка ахвяр - звыш 550 тысяч чалавек - была забітая з лютага 1942 года да восені 1943 года, у перыяд, калі нацысты масава знішчалі гета ў Цэнтральнай і Заходняй Беларусі.
Усяго ў Беларусі ў 1941—1944 гадах знаходзілася 448 месц знішчэння яўрэйскага насельніцтва.
У Чавусах перад вайной пражывала каля 5000 чалавек, з іх каля 2000 - габрэі. Па ўспамінах, у пачатку акупацыі ў ліпені 1941 у горад двойчы прыязджалі карныя атрады. Падчас першага расстрэлу былі забітыя 4 камуністы і 51 габрэй (у асноўным, мужчыны).
У жніўні 1941 г. габрэяў, якія не здолелі эвакуіравацца, сагналі ў жылыя дамы раёна Казінкі - прыгарадзе Чавус, у гета. Туды ж прыгналі і габрэяў з некаторых суседніх вёсак. Узяць з сабой можна было толькі неабходныя рэчы. Усе яўрэі, у тым ліку і дзеці са змешаных сем'яў, павінны былі нашыць на адзенне шасціканцовыя зоркі. Праз некалькі дзён, 16 жніўня 1941 г., усё габрэйскае насельніцтва горада пад выглядам перасялення ў іншую мясцовасць выгналі ва ўрочышчы Дрануха на беразе ракі Проня, за 3 кіламетры ад горада (каля сучаснага дзіцячага лагера «Расінка»). Немцы сказалі, што габрэяў перавядуць у былы габрэйскі калгас (за 5 кіламетраў ад Чавус). Рэчы везлі на падводах. Калону, 624 чалавекі, суправаджала два ўзводы салдат - 26 чалавек і чалавек 15 мясцовых паліцэйскіх. На скрыжаванні фурманкі з рэчамі павярнулі налева, а калона людзей - направа, да рова, які быў выкапаны на былым стрэльбішчы. Людзей расстрэльвалі партыямі са станковых кулямётаў. Пасля пакарання смерцю каля ямы была выстаўлена ахова з мясцовых паліцыянтаў. Да позняй ночы з-пад зямлі даносіліся стогны жыўцом пахаваных людзей. Усю маёмасць яўрэяў, у тым ліку адзенне і абутак, знятыя перад пакараннем смерцю падзялілі паміж сабой паліцэйскія.
Пасля растрэлу ў жывых застаўся Абрам Левін, гадоў 13-14 і яго сястра. Яны змаглі, нягледзячы на раненні, выбрацца з ямы і перайсці лінію фронта.
17 чэрвеня 1942 г. у раёне вайсковага мястэчка былі расстраляныя яшчэ 16 чалавек, якія хаваліся ў горадзе і арыштаваных па даносах: габрэі і падпольшчыкі.
Месца растрэлу 16 габрэяў у 1942 г. у раёне былога ваеннага мястэчка.
Фашысты не шкадавалі ні маладых, ні старых, ні нават грудных немаўлят. Некаторыя стараліся знайсці прытулак у вёсках Чавускага раёна, змяшацца з вяскоўцамі, але гэта амаль нікому не ўдавалася, бо за ўкрывальніцтва яўрэяў немцы расстрэльвалі ўсю сям'ю, якая прытуліла іх.
Па ўспамінах жыхаркі вёскі Пуцькі Кургузавай Еўдакіі Кузьмінічныя, летам 1941 года ў яе прасіла прытулку жанчына габрэйка з дзяўчынкай. Яна ім прадставіла начлег, напаіла, накарміла, дала прадуктаў на дарогу, але ў сябе пакідаць пабаялася не так за сябе, як за жыццё сваіх пецярых дзяцей.
Некаторыя яўрэі нават мянялі сваю веру, хрысціліся ў праваслаўнай ці каталіцкай царкве, але і гэта іх не ратавала. На ўсіх габрэяў, ад малых да старых, віна якіх складалася толькі ў тым, што яны дыхаюць паветрам і ступаюць па гэтай зямлі, вялося сапраўднае паляванне, як за дзікімі звярамі. Нідзе нельга было ні схавацца, ні схавацца».
У жніўні 1942 г. адбылася другая акцыя, падчас якой гестапаўцамі былі расстраляны дзеці са змешаных сем'яў, яўрэі ў другім і ў трэцім пакаленні. Сярод загінулых была 18-гадовая Іра Губных і яе маці - габрэйка па бацьку, якія прыехалі з Ленінграда. Пасля расстрэлу дарослых, у тым ліку і маці Іры, светлавалосай блакітнавокай дзяўчыне нямецкі афіцэр прапанаваў вызваленне. Але дзяўчына настойвала на тым, што яна габрэйка, каб падтрымліваць малалетніх дзяцей, якія апынуліся з ёй. Дзяцей расстралялі днём, пры вялікай колькасці сведкаў.
Па ўспамінах жыхароў вёскі Благавічы Чавускага раёна расстрэлы яўрэяў Чавус праводзіліся і ў бярэзніку побач з гумном у 1,5 км на поўдзень ад вёскі летам 1942 г.
У Чавускім раёне ў вёсцы Благавічы былі таксама расстраляны яўрэйскія жыхары вёскі Пуцькі, Забалацце і інш., а таксама студэнты-апалчэнцы Магілёўскага педінстытута Іцка Шаломавіч Сахартаў з Оршы, Гірнэ Бенцы Янавіч Гіршык з г.Хурэвічы Гомельскай вобл.
